Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

γιαγιάδες πρώτων βοηθειών

Καλημέρα απο μακριά, όχι δεν είμαι στην Αυστραλία. Είμαι στην Αγγλία και  σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχουν καταρτήσει τα παιδιά μου, είναι η σειρά μου να βοηθήσω με τα διδυμάκια. Μεχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήταν εδώ η μητέρα της νύφης μου, τώρα είναι η δική μου σειρά.
Θα με δικαιολογήσετε για την απουσία μου απο τις γειτονιές μας, προσπαθώ κάθε βράδυ αργά, να κάνω μια βολτα αλλά άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε κλείνουν τα μάτια μου απο την νύστα.
Δεν φανταζόμουνα πως δυο τόσο μικρούλια πλασματάκια μπορουν να κάνουν να τρέχουν και να μην προλαβαίνουν τρείς άνθρωποι.
Οτι και να γράψω, δεν μπορώ να σας περιγράψω τα καινούργια συναισθήματα που γεννήθηκαν μαζί με την γέννηση των μικρών μας. Τα συναισθήματα είναι διαφορετικά απο αυτά του γονιού. Οι παπούδες και οι γιαγιάδες έγιναν για να λατρέυουν τα εγγόνια τους, χωρίς περιορισμούς, χωρίς πρέπει΄, χωρίς στόχους, χωρίς προσδοκίες.

Οποιος μπορεί να μου απαντήσει στο εξης ερώτημα..... Πως  γίνεται ένα μωρό ενός μηνός να καταλαβαίνει οταν το κρατάς αγκαλιά, αν είσαι καθιστός ή όρθιος????
Κάθεσαι κλαίει, σηκώνεσαι όρθιος σταματάει το κλάμα. Εξηγήστε μου, θα τρελαθώ.

Σας σκέφτομαι όλους, να με συγχωρέσετε που δεν έρχομαι τακτικά για επίσκεψη και σχόλια. Πολλές φορές περνάω πολύ γρήγορα για να μάθω τα νέα σας αλλά δεν προλαβαίνω ούτε να κάνω αναρτησεις, ούτε να βγάλω φωτογραφίες για να σας δείξω.
Πιστεύω οτι σε λίγο καιρό, όταν προσαρμοστώ και γώ στο καινούργιο πρόγραμμα της καθημερινότητας μου, θα έχω λίγο περισσότερο χρόνο.

Αυτά τα πολύ λίγα σας γράφω σήμερα και θα επανέλθω γρήγορα (ελπίζω).
Σας στέλνω πολλά φιλιά και σας αγαπώ πολύ γιατί ξέρω ότι με σκέφτεστε.